Vandaag was een zomerbriesje vergeleken met de dagen achter ons. Cruisen met onze Jeep door het Queen Elizabeth National Park, terwijl de zon schijnt en kleine hertjes rondspringen. Een nijlpaard nam een bad en een baviaan krabde aan zijn kont. Het begin van een dag zonder zorgen.

De natuur blijft ons verbazen met haar adembenemende schoonheid en wij doen ons best om de coolste momenten vast te leggen in Virtual Reality film. Het gevoel naast een troep olifanten te staan? Check. Buffels in een waterpoel? Check. Af en toe riskeert Daan zijn leven om de camera zo dicht mogelijk bij de onderwerpen te brengen. Alles voor de ultieme safaribeleving! Inmiddels kunnen we gerust zeggen dat we op de goede weg zijn.

Na alle chaos van de eerste dagen, met falende microfoons, weigerende camera’s en menselijke fouten, zijn we een goed geoliede machine geworden: een SWAT-team in 360 movie. We wisselen kaarten uit en jongleren met batterijen, terwijl de Jeep verder raast over de savanne. We knijpen microfoons in de bomen en het gras en sissen tussen onze tanden om de herten omhoog te laten kijken in onze camera’s. Alles voor de wow-factor…

Onze gids Big Sam blijkt niet alleen een perfecte gids te zijn, maar ook een briljant acteur. Hij doet wat hij kan om de virtuele safaritocht zo succesvol mogelijk te maken. Thnx Sam!

Vanmiddag hebben we een boottocht over de rivier gemaakt. Afgezien van de paar druppels regen was het een plezierige tocht vol vogels, olifanten en nijlpaarden. Morgen gaan we weer met een kleinere boot om dichter bij de dieren te komen. Wie weet kunnen we een paar mooie actiefoto’s maken.

Vannacht slapen we in Mweya Lodge, een van de top lodges in Uganda en vanmiddag zijn we daar geweest om de plek te verkennen. Het woord WOW! is hier opnieuw op zijn plaats. Wat een luxe en weelde midden op de savanne. Vanaf het terras van het zwembad kun je olifanten zien baden in de rivier, en op de oprit word je verwelkomd door de huismangoest. In de bar hangt een levensgrote buffelkop. Aangezien we ook opnames gaan maken van dit resort kunnen we rekenen op de grootste ruimte: innovatief zijn heeft zo zijn voordelen : -).

Onze volgende activiteit is een leeuwensafari met gps. Morgenochtend gaan we met een groep onderzoekers op pad en zullen we proberen de koning der beesten vast te leggen met onze zes camera’s. Brul!

28 MEI – 2015

Vanochtend stonden we weer om 5:30 op, iets waar we bijna aan gewend zijn geraakt. De wekker loopt hier af voor zonsopgang en we slapen gemiddeld 5 uur per nacht, omdat we na het filmen vaak nog veel tijd nodig hebben om alles te organiseren wat we die dag hebben opgenomen en om alles klaar te maken voor de volgende dag. En dan moeten we ook nog een blog schrijven : -)

We hebben geen last van slaapgebrek. s Ochtends maken we grapjes over het feit dat we vanavond echt gaan uitrusten, iets wat nooit echt lijkt te werken. Eenmaal terug in de jeep voelen we ons energiek en klaar voor de dag. Wat verwacht je in zo’n omgeving en met het project waar we aan werken!!! Daarom herinneren we elkaar er graag aan hoe geweldig het allemaal is. “We doen dit man!” klinkt vaak uit de jeep als we onderweg zijn.

Vandaag gingen we samen met een onderzoeker op zoek naar leeuwen. Deze man, James genaamd, onderzoekt een groep gemerkte leeuwen. We hadden verwacht dat James ze zou vinden met een hightech gadget, à la Google maps, en dat we er gewoon naartoe zouden rijden. “Linksaf na de wrattenzwijntjes, rechtdoor na de buffels en tweede rechts na de olifanten,” maar nadat hij door hem was begroet, liep hij met iets dat nog het best te omschrijven was als een oud ijzeren wasrek naar boven en positioneerde zich op het dak van een andere Jeep. James zwaaide met zijn wasrek in de lucht en zocht het juiste signaal door te luisteren. Een grappig gezicht, een man op een dak op zoek naar leeuwen. James is niet bang.

Na ruim twee uur rijden over de verlaten savanne, waarbij James de hele tijd verwoed met zijn wasrek zwaaide, kwamen we aan bij een vulkaankrater die door de lokale bevolking wordt gebruikt voor zoutwinning. James was gestopt met zwaaien. Er moesten leeuwen in de buurt zijn, misschien wel 20! James’ werk bleek vruchten af te werpen! Daar lagen ze, hijgend in de zon: leeuwen. Een paar vrouwtjes, een paar welpen en een mannetje. Het mannetje brulde een paar keer luid toen we aan kwamen rijden. Wat een geluid! Je instinct zegt je meteen dat je moet wegrennen, maar de drang om te blijven kijken vanaf het dak van de safarijeep blijft sterker. We zetten onze spullen op 360 en schoten een paar prachtige beelden van een grommende leeuw en een paar kleintjes. James was een beetje nerveus en vroeg ons stil te zijn. Hij zat nog steeds op het dak en zag dat een van de leeuwinnen hem nogal hongerig aankeek. Gelukkig hield hij ter verdediging een wasrek vast : -P.

Later op de dag beëindigden we tevreden onze 2e bootsafari. Deze keer vanaf een kleine privéboot, was de ervaring totaal anders dan gisteren op de grote boot. Onze kapitein wist aan te meren bij een badplaats vol olifanten, buffels en nijlpaarden. We konden de olifanten bijna aanraken, ik denk dat de afstand een meter of zes was. Een fantastische ervaring en spannend, want je voelt je erg kwetsbaar in zo’n kleine boot. Er was veel te zien. Olifanten zwommen, buffels vochten, nijlpaarden kwamen uit het water en vogels vlogen overal rond. De Hof van Eden. Recht uit de Bijbel. Dit was ongetwijfeld een van de beste, zo niet de beste VR-scène die we hier hebben opgenomen. Morgen gaan we op Ballonsafari, zal ons tuig het houden als we aan de ballon hangen?

Gisteravond was het zover: eindelijk lukte het ons om vroeg in de middag klaar te zijn. We gingen snel aan de slag met onze kaarten, opladers en blog, terwijl we chillden bij het zwembad in de zon. We wisten het zeker, vanavond konden we eindelijk vroeg gaan slapen en voor meer dan vijf uur, misschien zelfs zeven of acht. Na een dag of 8 zonder een goede lange nacht, leek dit ons de hemel. En misschien zouden we zelfs nog een beetje avond hebben. We voelden ons gezegend toen de man die onze Ballonsafari zou begeleiden zelfs kwam praten over onze shoot. “Ja meneer,” zei hij. “We vertrekken morgen om half vijf en de ballon zal om zes uur opstijgen.” Daan en ik keken elkaar verbaasd en vol ongeloof aan. “Maar, maar de ballon was toch om 7 uur gepland?” Daan probeerde het tevergeefs. Maar, de man was onvermurwbaar. Als we de zonsopgang wilden filmen, was dit de enige keuze. Opnieuw zouden we niet langer dan vijf uur kunnen slapen… het lijkt voorbestemd deze reis. We konden er wel om lachen.

En zo ging om 4:00 de wekker en plaatsten we ons half slapend in het busje dat ons naar de plek zou brengen waar de ballon zou vertrekken. Onderweg kwamen we een aantal hyena’s tegen en een ranger die ons het park niet wilde laten verlaten. Onze begeleiders, twee politieagenten, een ober en een gids werden bijna gek. “Is dit je eerste keer aan de poort, het moet zijn eerste keer zijn, waarom zou je dit doen man, doe niet zo moeilijk.” Maar de bewaker liet zich niet intimideren en weigerde ons door te laten. We stonden gewoon niet op zijn lijst en protocol is protocol in Oeganda, daar wordt niet van afgeweken. Onze gids Sam begon boos rond te bellen om iemand van hogerhand te halen en zwoer dat deze man zijn baan zou verliezen. Als het nog langer zou duren, zouden we de zonsopgang vanuit de ballon missen. In alle commotie liep Daan naar de bewaker toe (Sam had hem afgeraden), maakte een praatje en legde uit wat we aan het doen waren. Een minuut later opende de bewaker de poort voor ons. Daan redde de Sunset en maakte iedereen blij.

Midden op de savanne werd de mand uitgeladen en in de schemering begonnen ze met het opblazen van de ballon, een mooi gezicht. De kapitein controleerde de windrichting en ondertussen overtuigden we onze gids Sam om mee te gaan in de ballon. Iets wat hij, net als wij, nog nooit had gedaan. Na een paar minuten twijfel was hij ervan overtuigd dat we als jongens naar de hemel zouden opstijgen en als mannen van de lucht naar de grond zouden terugkeren.

Het was prachtig om de opwinding in Sam’s ogen te zien. Als gids heeft hij met zijn klanten in een Jeep door Queen Elizabeth National Park getoerd, maar hij heeft het nooit van bovenaf gezien. Hij liet ons alles zien. Hij vond het geweldig om plekken te zien die hij zo goed kent en verbaasde zich over de verscheidenheid aan diersporen, die je vanuit de lucht in het hoge gras kunt zien.

Voor ons was het een fantastische ervaring om in zo’n relatieve rust over de Afrikaanse bodem te zweven. We stegen uiteindelijk tot 6000 voet en recht naar beneden kijken is behoorlijk eng. Daan stuntte even om het tuig in de lucht opnieuw vast te maken. Eén fout en alles zou voorbij zijn. Na twee uur landden we veilig op de grond, waar midden op de savanne een echt champagne-ontbijt voor ons klaarstond. Het leven is goed op dit moment.

Later kwamen we aan bij de Papaya Lodge in de buurt van Kibale Forest, waar we morgen gaan wandelen en hopelijk chimpansees zullen zien. Onze laatste safaridag. Wow, de tijd ging snel voorbij. Gelukkig kunnen we het later nog eens herbeleven in virtual reality en dan kan iedereen meegenieten!